Merhaba,
Öncelikle hayatta hiçbir şeyin kolay başarılmadığını, birçok zorlukla karşılaşarak öğrendim. 2015 yılında oğluma hamileyken bu işe başlamaya karar verdim ve bu yüzden herkes tarafından küçümsendim. Oğlum 18 aylıkken eşim beni ailemin evine bıraktı ve 2 yıl sonra vefat etti. Daha sonra babasız bir çocuk büyüttüm ve bu da işime daha çok sahip çıkmamı sağladı. Annem ilk başlarda bu konuda bana yardımcı olmasa da eşimin ölümü ve oğlumun babasız kalması nedeniyle bana yardım etmeyi kabul etti. Ben dikiş dikmeyi bilmiyordum ama annem biliyordu, bu yüzden pazarlama ve sosyal medya konusunda kendimi geliştirdim. Ailemle birlikte Kahramanmaraş'ın Elbistan ilçesinde yaşıyordum ve KOSGEB'e başvurdum. Küçük bir şehirde dul olmak iyi bir şey değil. Oğlumun daha iyi bir eğitim alması ve işimi büyütmesi amacıyla Forkids Tekstil'i Eskişehir'de şahıs şirketi olarak kurdum. Hayat bana iyi davranmadı ve bu sefer babamla büyük sorunlar yaşadık. Kadın olmak o kadar zor ki, bunu kağıda dökmek, kısaca anlatmak da çok zor. Hepimiz hayatımızla tehdit edildik ve her şeyi toplayıp Kütahya'ya kardeşimin yanına taşınmak zorunda kaldık. Bu arada işimden hiç ayrılmadım, sürekli maddi sorunlar yaşadım, biraz para biriktirdim ve defalarca taşındık. Bir çocuk ve iki kadınla hayat gerçekten zordu ama sonunda hayata farklı bir açıdan baktı. İşimi o kadar çok seviyordum ki ne ben işimden ayrıldım, ne de işim beni bıraktı. Bu arada dikiş dikmeyi öğrendim ve dünya çapında satış yapmaya başladım. Ürünlerimi Çin'e, Amerika'nın her eyaletine, Avrupa'nın her ülkesine, Afrika'ya, Avustralya'ya ve Arap Emirlikleri'ne en az birer tane gönderdim. Her yerden fotoğraflar geldi. Elbiselerimi giyen küçük çocukların parlayan yüzleri ve onların mutluluğu, harika bir duygu ve hayatımdaki her zorluğa değer. Artık kimseden korkmuyorum, JOJO BOUTIQUE adıyla limited şirketimi kurdum. Şirketimi büyütüp kendimi daha çok geliştirmek istiyorum. Ben Seda Özger, bugün iş hayatının ve çocuk sahibi olmanın tüm zorluklarına, yapamazsın diyenlere, beni değersiz görenlere, gülenlere rağmen 100 Türk Lirası değerinde bir kumaşla kendime getirdim. bana, beni küçümseyenlere. Ödül alamasam bile ilk sıradayım. 
Bana katkısı olan herkese çok teşekkür ediyorum.